Blogs 

Toen ik nog in het speciaal onderwijs werkte, zag ik dagelijks hoe boosheid, verdriet en frustratie mijn leerlingen beheersten. Het verscheuren van werkboeken, het gooien met potloden, de klappen en schoppen, of de dikke tranen die over hun wangen rolden, waren hun manieren om emoties te uiten. Voor mij was dit nooit een obstakel, maar eerder een uitnodiging om dieper te graven. Wat had dit kind nodig om weer rustig te worden? Hoe konden we voorkomen dat dit nogmaals gebeurde? Het allerbelangrijkste: hoe kon ik ervoor zorgen dat elk kind zich veilig en begrepen voelde in mijn klas?

Mijn vragen waren altijd gericht op wat het kind nodig had en hoe ik hen kon helpen hun emoties te begrijpen en te reguleren. Werken met kinderen met psychiatrische stoornissen betekende vaak dat open vragen moeilijk te beantwoorden waren. Daarom vulden we soms hun gevoelens in met vragen zoals: "Ik zie dat je boos bent, klopt dat?" Hoewel dit goed bedoeld was, besef ik nu dat het labelen van hun emoties niet altijd bevorderlijk was voor hun sociaal-emotionele groei.

Vandaag de dag, in mijn huidige rol, waar ik kinderen vaak begeleid in het omgaan met hun emoties, begrijp ik hoe belangrijk het is om de emotionele autonomie van kinderen te ondersteunen. Wanneer we hun gevoelens labelen, geven we hen een stempel die mogelijk niet past bij wat ze echt voelen. Door kinderen te vragen: "Hoe voel je je?" in plaats van hen een emotionele etikette te geven, geven we hen de kans om hun eigen emoties te ontdekken en te begrijpen. Dit helpt hen niet alleen om zich gehoord en begrepen te voelen, maar ook om te groeien in hun vermogen om met hun gevoelens om te gaan. Gevoelens zijn van tijdelijke aard, uiten zich bij iedereen anders, voelen bij iedereen anders, en zijn niet wie we zijn.

Door kinderen deze autonomie te geven, leggen we de basis voor hun vermogen om later als volwassene zelfverzekerd met emoties om te gaan en emotioneel veerkrachtig te zijn.

Als onderwijsprofessionals hebben we de prachtige kans om een diepgaande impact te maken. Hoe kunnen wij onze aanpak aanpassen om ervoor te zorgen dat elk kind zich echt gezien en gehoord voelt, en dat het kind over zichzelf leert? Is dat niet de basis van al het leren?

Foto van: Pixabay